کد مطلب:313729 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:192
حضرت ابوالفضل تو را بزند
ماجرای زیر، در یكی از دهات سلطان آباد (اراك) اتفاق افتاده است و شرح این قضیه را آقای آقا میرزا مهدی سره بندی طی مرقومه ای به مرحوم آقای حاج صمصام الممالك سره بندی اینچنین نوشته است:
10. قربانت شوم، پس از تقدیم سلام و تعزیت حضرت ابی عبدالله الحسین علیه السلام، معروض می دارد:
در فقره ی كربلایی تقی و پسرش مرقوم فرموده بودید، در شب پنجشنبه شهر محرم الحرام (سال تاریخی را ننوشته، به طوری كه نقل كردند گویا در حدود سنه ی 1344 ه ش باشد) در مسجد ملاباقر (ملاباقر اسم دهی است) كه تكیه ی خامس آل عبا بوده، آقای سید عبدالحسین حلاوی برای سینه زنان نوحه خوانی می نمود. پسر كربلایی تقی به عرشه ی منبر رفته برتری به آقای مزبور گرفته كلام آن آقا را قطع نمود و بنا به نوحه خوانی كرد. سید مرقوم گفت: منبر مال هر بی سر و پا نیست، خصوصا عرشه ی آن. به این واسطه گفتگویشان شد.
كربلایی تقی به حمایت پسرش برآمده، حمله بر سید نمود كه او را بزند. آقایان كه در مسجد تشریف داشتند، ممانعت كردند. كربلایی تقی هتاكی و بد حرفی نسبت به آن سید كرده و ایشان گفتند: حضرت ابوالفضل علیه السلام تو را بزند! سید همین حرف را زد و رفت در منزل خود كه یكی از طاقنماهای مسجد مرقوم باشد و عمامه برداشته، عمامه به زمین نیامده كربلایی تقی به زمین خورد و فوت نمود.
حقیقت وقایع كربلایی تقی نام این است كه عرض شد، و از گردن به بالا سیاه بود
[ صفحه 572]
و از سر او جزئی زخمی در زمان غسل دادن نمایان، كه خون هم می آمد. حال آن زخم چه زخمی بود؟ العلم عند الله، ولی آن كه خاك قبول نكرده محض حرف است، این مطلب نبوده كربلایی تقی حسی است كه خود حقیر در مسجد بودم، هذا ما عندی، الجانی مهدی بن محسن.
تمام شد سواد مرقومه، و در هامش آن حضرت مستطاب آیةالله حاج شیخ عبدالكریم حائری یزدی - اعلی الله درجاته - نوشته:
بسم الله الرحمن الرحیم: سواد مطابق است با اصلی كه جناب مستطاب شریعتمدار آقای آقا میرزا مهدی ساكن قریه ی مسماة به ملا باقر نوشته، در جواب سؤالی كه از بعضی از اشراف از ایشان شده بود در خصوص این واقعه و جناب آقای آقا میرزا مهدی از جهت وثاقت و دیانت مورد شك و شبهه نیست، و الله العالم. حرره الأحقر عبدالكریم الحائری. محل مهر مبارك آن مرحوم.
مرحوم آیةالله حاج سید احمد زنجانی شبیری، پس از ذكر مطلب فوق افزوده اند:
نگارنده، این نسخه را از روی همان سواد كه به خط و مهر مرحوم آیت الله بود نوشتم و عین آن مرقومه ی لقمان الملك، كه آن هم در موضوع كرامتی است، پیش آقای حاج میرزا مهدی بروجردی است. حقیر هر دو ورقه را از او گرفتم و در اینجا از روی آن نوشتم. [1] .
10. قربانت شوم، پس از تقدیم سلام و تعزیت حضرت ابی عبدالله الحسین علیه السلام، معروض می دارد:
در فقره ی كربلایی تقی و پسرش مرقوم فرموده بودید، در شب پنجشنبه شهر محرم الحرام (سال تاریخی را ننوشته، به طوری كه نقل كردند گویا در حدود سنه ی 1344 ه ش باشد) در مسجد ملاباقر (ملاباقر اسم دهی است) كه تكیه ی خامس آل عبا بوده، آقای سید عبدالحسین حلاوی برای سینه زنان نوحه خوانی می نمود. پسر كربلایی تقی به عرشه ی منبر رفته برتری به آقای مزبور گرفته كلام آن آقا را قطع نمود و بنا به نوحه خوانی كرد. سید مرقوم گفت: منبر مال هر بی سر و پا نیست، خصوصا عرشه ی آن. به این واسطه گفتگویشان شد.
كربلایی تقی به حمایت پسرش برآمده، حمله بر سید نمود كه او را بزند. آقایان كه در مسجد تشریف داشتند، ممانعت كردند. كربلایی تقی هتاكی و بد حرفی نسبت به آن سید كرده و ایشان گفتند: حضرت ابوالفضل علیه السلام تو را بزند! سید همین حرف را زد و رفت در منزل خود كه یكی از طاقنماهای مسجد مرقوم باشد و عمامه برداشته، عمامه به زمین نیامده كربلایی تقی به زمین خورد و فوت نمود.
حقیقت وقایع كربلایی تقی نام این است كه عرض شد، و از گردن به بالا سیاه بود
[ صفحه 572]
و از سر او جزئی زخمی در زمان غسل دادن نمایان، كه خون هم می آمد. حال آن زخم چه زخمی بود؟ العلم عند الله، ولی آن كه خاك قبول نكرده محض حرف است، این مطلب نبوده كربلایی تقی حسی است كه خود حقیر در مسجد بودم، هذا ما عندی، الجانی مهدی بن محسن.
تمام شد سواد مرقومه، و در هامش آن حضرت مستطاب آیةالله حاج شیخ عبدالكریم حائری یزدی - اعلی الله درجاته - نوشته:
بسم الله الرحمن الرحیم: سواد مطابق است با اصلی كه جناب مستطاب شریعتمدار آقای آقا میرزا مهدی ساكن قریه ی مسماة به ملا باقر نوشته، در جواب سؤالی كه از بعضی از اشراف از ایشان شده بود در خصوص این واقعه و جناب آقای آقا میرزا مهدی از جهت وثاقت و دیانت مورد شك و شبهه نیست، و الله العالم. حرره الأحقر عبدالكریم الحائری. محل مهر مبارك آن مرحوم.
مرحوم آیةالله حاج سید احمد زنجانی شبیری، پس از ذكر مطلب فوق افزوده اند:
نگارنده، این نسخه را از روی همان سواد كه به خط و مهر مرحوم آیت الله بود نوشتم و عین آن مرقومه ی لقمان الملك، كه آن هم در موضوع كرامتی است، پیش آقای حاج میرزا مهدی بروجردی است. حقیر هر دو ورقه را از او گرفتم و در اینجا از روی آن نوشتم. [1] .
[1] الكلام يجر الكلام: آيت الله العظمي آقاي حاج سيد احمد شبيري زنجاني «قدس سره» (متوفي سال 1393 ه. ق)، جلد اول، صفحه ي 138 - 137.